Het was de verjaardag van mijn neefje, er was slagroomtaart en wijn en ik vond het gezellig. Tot ik het hoorde. ‘Ik kan het me helemaal niet voorstellen dat ik ooit zonder kinderen heb kúnnen leven.’ Het was een vriendin van een vriendin. Ze glimlachte er liefdevol bij en ik tuurde in mijn lege wijnglas. Ik voelde me schuldig want ik kan me een leven zonder kinderen nog heel goed voorstellen. Levendig herinner ik de literaire avonden waar mijn vriend en ik optraden, waar we teveel rode wijn dronken en de volgende middag onze katers wegspoelden met cola en broodjes gebakken ei met mayo.

Gisteren verlangde ik er nog hevig naar terug. Ik zat op een vloer vol ligakruimels, met kinderkots in mijn haar, een huilende baby op mijn schoot te luisteren naar een peuterpuber die gilde: ‘NEEEEEEEE. IK WIL NIET PLASSEN!’ En dat op twee keer anderhalf uur slaap.   

Ik was moe en wanhopig en vroeg me af of dit hele gebeuren wel een goed idee was geweest: kinderen. Of ik wel in de wieg was gelegd voor het moederschap. Nee, antwoordde ik mezelf. Ik kan dit niet. Ik wil dat mijn lijf weer van mij is, ik wil mijn creatieve-pre-kinder-hoofd terug, ik wil tijd om mijn manuscript te herschrijven, ik wil de stad in lopen en bier en bitterballen eten zonder wallen tot op mijn kin, een dubbele kinderwagen en een rugtas vol kinderspullen. En ik wil verdomme een broodje gebakken ei met mayo!

‘IK WIL DIT NIIIIIIIET!’ riep ik naar de kinderen. ‘HOUD OP. HOUD OP. HOUD JE KOP!’

Het hielp niets. Natuurlijk niet. We krijsten nu met z’n drietjes. Tot ik mezelf bij elkaar raapte, want tja, ik ben wel de volwassene. Ik gaf de baby een stuk liga, trok mijn dochtertje bij me op schoot en veegde wat kots van mijn wenkbrauw. Ik haalde diep adem. ‘Sorry lieverd, mama is chagrijnig. Maar mama mag niet lelijk doen,’ zei ik. Ze was even stil, legde haar handje op mijn wang en zei: ‘Je hoeft geen sorry te zeggen mama. Je bent mijn schatje. Je hoeft geen sorry te zeggen.’ Ik glimlachte door mijn donker heen, maar mijn gevoelens waren niet met dat ene fantastische zinnetje verdwenen. Nee. Soms voel ik me geen moeder. Soms wil ik het niet. Soms wil ik alleen maar slapen. Maar ik ben wel hun moeder, altijd. Een moeder die haar best doet. En ik doe toch iets goed want… ik ben haar schatje.